Uzağa yakın kalpler çok yakarmış , bunu öğrenmem hiç de zor olmamıştı . . .Hayat kaç defa , hiç bıkmadan , dikdatör bir öğretmen olmuştu beynimin içinde .Kalbime siper alınmıştı bütün okları . . .
Öğrenmiştim !
Ama hep mutluluğu oyuncak ederek büyüyordum .Ve büyüdüm .
. . .
Kalbime girmeyecektin .
Oyuncak ettin aşkı . Aşkla oynayarak büyüdün . Kalbime girmene izin verdim , oyuncak ettim ruhumu sana .
Bu sana son besinimdir . Artık annen değilim . Ruhumu emdin . Artık insan değilim !
Oyuncağındım . Artık oyununum .
Büyü de gel çocuk . Artık bir kavram kutusuyum . !
Şimdi Mavi gözlerden beyaz sular akar mavi denizlere...Her yer bembeyazken her adımımla siyaha boyanır baktığım , bastığım , dokunduğum yerler .Büyüyüp siyah aşırı renge bürünmelisin çocuk .
Kaybolmak hep zamirin midir ?
skip to main |
skip to sidebar
.jpg)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder